Destinacioni: Parathënie
Fati: Kapitulli I
Fati: Kapitulli II
Unë dhe Shellene shkuam në shtëpi dhe ndërsa haja mëngjes shpjegova gjithçka që kishte ndodhur atë natë, vendosa të mos i tregoja asgjë për admirimin tim të ri për mënyrën se si luftonte ai i huaj. Shellene ishte shumë e shqetësuar nga fakti që ai më kushtoi vëmendje para se të largohej, ajo mendoi se kurrë nuk është mirë që një armik të marrë fytyrën tënde. Une qesha. Ai u largua për të mbyllur të gjitha dyert dhe dritaret në rast se ai anëtar i hordhisë do të ndodhte të fshihej atje.
Dita kaloi ngadalë. Ai u përpoq të mbante fëmijët të argëtuar, me lojëra dhe gara, teatro dhe beteja legjendare, por ata nuk ishin shumë të kënaqur me këtë izolim.
Unë mund të kisha lënë jetimore disa vjet më parë, kur u bëra në moshë, por kisha preferuar të qëndroja atje, duke ndihmuar Shellene. Çdo vit luftërat morën më shumë jetë njerëzish dhe më shumë njerëz u bashkuan me betejat, kështu që gjithnjë e më shumë fëmijë pa shtëpi ose familje mbërritën në jetimore.
Kohë më parë, një natë Lordi Grisillo Shadowbreaker, traineri i Paladin, po kthehej në dhomën e tij në Katedrale kur pa një tufë të vogël pranë shkallëve. Aty, i mbështjellë me batanije, ishte një flokëkuq i vogël, rozë, i cili po e shikonte me sy të gjerë e të qeshur. Naini më thirri.
Kështu u rrita nën mbrojtjen e Lord Shadowbreaker dhe kujdesit të Shellene. Të gjithë kohën e lirë që më dhanë studimet, e kalova në Katedrale. Grisillo gjithmonë supozonte se unë do të bëhesha dishepulli i tij në artet e luftës, por, me të vërtetë, nuk më tërhoqi kurrë beteja. Ai e kaloi pjesën më të madhe të kohës mes librave në Bibliotekë, duke mësuar dhe mësuar historinë dhe legjendat e Azeroth.
Dielli po perëndonte kur Sam erdhi të më kërkonte.
"Çfarë ndodhi?", Pyeta i shqetësuar.
- Ai ishte një mashtrues, me sa duket ai vodhi diçka nga dhoma e Shaina dhe u largua. Ne mendojmë se erdhi vetëm. Ne nuk kemi gjetur asgjë dhe as ndonjë gjë tjetër nuk ka ndodhur në qytet. Tani mund të jesh i qetë. Samuelson buzëqeshi.
- Sam, a është Grisillo në Katedrale?
- Jo, ai është në Kala duke raportuar, mendoj.
"Mirë ... mirë, do ta kërkoj nesër" i thashë disi i bezdisur, duke shpresuar se mund të më ndihmonte.
- Ju duhet diçka? Ju e dini që mund të mbështeteni tek unë për gjithçka që ju nevojitet - ne të dy jemi rritur së bashku dhe megjithëse stërvitja ushtarake e Samit na kishte distancuar, ai gjithmonë përpiqej të kalonte sa më shumë kohë me mua, për të cilën ai ishte mirënjohës. - Sonte do të ishte më mirë nëse nuk do dilje gjithsesi, rojet kërkojnë çdo lëvizje dhe nuk do të doja që ata të të ngatërronin.
Nuk mund të mos qesha, më shumë se një herë më kishin ndaluar në shëtitjet e mia të natës, duke më gabuar për ndonjë hajn. Edhe Sam po qeshte.
- Unë do të pres deri nesër, faleminderit gjithsesi.
E kalova tërë natën duke ëndërruar për atë qenie të çuditshme që lëvizi me atë shpejtësi befasuese dhe u zhduk dhe u shfaq sipas dëshirës. U zgjova në agim me një ndjenjë të çuditshme urgjence. Ai mendoi se si do të ishte të luftosh kështu, të përdorësh ato kamat e vogla dhe të nokautosh akoma një luftëtar me përvojë. Ai duhej të dinte më shumë.
Unë u largova herët i gatshëm për të kërkuar çdo informacion që mund të gjeja. Ai e dinte që në bibliotekën e Katedrales nuk do të gjente asgjë, kështu që vendosi të shkonte të gjente Adair Gilroy, një bibliotekar që drejtoi një librari të vogël në Distriktin e Kanalit, pranë birucave. Ai me siguri do të gjente diçka me interes atje.
- Mirëmëngjes, zonjusha, a mund t'ju ndihmoj me diçka?
- Mirëmëngjesi, do të doja të dija nëse keni ndonjë lloj libri për llojet e ndryshme të luftimeve.
- Ndonjë punë në klasë, i ri?
- Përkundrazi, disa dyshime ekzistenciale.
"E shoh ..." Adair më shikoi me dyshim, "le të shohim se çfarë mund të gjejmë."
Ai mori një raft me kapak gri nga rafti pranë derës.
- Mendoj se do të më duhet diçka pak më shumë ... e plotë.
- Nëse dëshironit të më jepni ca më shumë ... informacione - ai imitoi tonin tim kur më pyeti - mbase mund të gjeja atë që kërkoni.
- Epo, një mik më tha disa gjëra në lidhje me mashtruesit dhe unë do të doja të kontrolloja disa nga teoritë e tyre-. Unë i buzëqesha me një flirt të caktuar, i cili nuk mendoja se do të funksiononte.
Ishte një heshtje e tensionuar derisa Adairi buzëqeshi me vete dhe u kthye, duke ecur në pjesën e prapme të tendës. Kur u kthye ai mbante një libër shumë të vogël, si një bllok shënimesh të vogël, me mbulesa të veshura.
"Më fal, vogëlush", tha ai, me një ajër të bezdisur, "por është e vetmja gjë që munda të gjej". Nuk mendoj se do të jetë e dobishme për ju, shumica e tyre janë legjenda, por ...
- Nëse doni një vend të qetë për të lexuar, unë rekomandoj Parkun - më tha ai kur po largohesha - jo shumë njerëz shkojnë atje.
- Oh faleminderit.