Πολλά έχουν ειπωθεί για τους Sin'dorei, και ταυτόχρονα πολύ λίγα...
Ένα πρωί, με τον ήλιο γεμάτο ζωή, τα ξωτικά έκαναν αυτό που τους ψιθύριζε το αεράκι κάθε πρωί. Θα πήγαιναν μια βόλτα, θα έβλεπαν τον έμπορο που είχε φέρει νέες συσκευές από την άλλη πλευρά του Maelstrom, μερικές μαγικές συσκευές που τους επέτρεπαν να σβήσουν τη δίψα που είχε εμφανιστεί πρόσφατα. Οι ακτίνες του ήλιου έλουσαν ολόκληρη την πόλη, παρόλο που υπέφεραν τόσα, παρόλο που έχασαν τον βασιλιά τους, έχασαν τη δύναμή τους, είχαν καταφέρει να ξεπεράσουν τους εαυτούς τους, είχαν έναν νέο κυρίαρχο με νέες υποσχέσεις, ένα συμβούλιο από τους πιο πιστούς Sin'dorei που αναμφίβολα είχαν απάντηση σε αυτή τη δίψα... Για αυτήν την κατάρα.
- Κύριε Θερόν -σε υπόκλιση όταν τον βλέπω- Είναι τιμή που με προσκάλεσες, πρέπει να έχεις νέα.
- Αρκετά με τα τυπικά, Λιαδρίν, ξέρεις ότι δεν διαφέρουμε σε θέση ή φυλή, είμαστε και οι δύο φίλοι – απάντησε ο άρχοντας των ξωτικών.
- Ελπίζω να εννοείς κι εμάς - απάντησε γρήγορα ένα ξωτικό αρκετά αγέρωχο για να βάλει τον βασιλιά υπό έλεγχο.
- Φυσικά. Halduron, Rommarth. Χαίρομαι που σας βλέπω γύρω από αυτά τα μέρη σήμερα, πρέπει να μιλήσουμε με τους ανθρώπους μας.
- Και μπορώ να ξέρω τι θέλετε να τους μιλήσετε; – ρώτησε ο μεγάλος μάγος Rommath καθώς έκλεινε μια κουρτίνα καθώς ήταν ο τελευταίος που μπήκε στο δωμάτιο των στρατηγών.
- Σχετικά με τον βασιλιά Kael'thas- έβγαλε έναν αναστεναγμό λύπης που ήταν πολύ προφανής σε όλους.
- Δεν χρειάζεται να ξέρουν όλη την αλήθεια για… Ξέρεις… Ο προδότης βασιλιάς…
Οι σιωπές μεταξύ φράσεων ή λέξεων ήταν συνηθισμένες όταν μιλούσαμε για το θέμα, παρά το γεγονός ότι είχαν περάσει αρκετά χρόνια, οι στρατηγοί γνώριζαν πολύ καλά αυτόν που ήταν ο εκπρόσωπος της υπερηφάνειας των ξωτικών στη ζωή.
- Όλοι αξίζουν να μάθουν από πού προέρχεται αυτή η δίψα - κοίταξε τον Rommarth περιμένοντας την υποστήριξή του - Και το πιο σημαντικό πρέπει να ξέρουν ότι υπάρχει θεραπεία - τώρα τα μάτια του έπεσαν στη λαίδη Liadrin - Θα έπρεπε να έχουν περισσότερη ελπίδα.
- Αλλά δεν νομίζω ότι πρέπει να σας πούμε για όλα όσα συνέβησαν τόσο στο Outland όσο και με τον Quel'Lithien. Ξέρετε καλύτερα από τον καθένα ότι χρειάζονται μυστικά.
- Υποστηρίζω αυτό που λέει ο Halduron για τα μυστικά. Αλλά πρέπει να ξέρουν ότι υπάρχουν τρόποι να σβήσουν αυτή την κακιά δίψα που μας άφησε η κληρονομιά του Sunstrider. Κυρία Λιαδρίν, πρέπει να δείξετε στις νέες γενιές ότι υπάρχουν και άλλοι τρόποι.
Μετά από αρκετά λεπτά συζητήσεων κατέληξαν σε συμφωνία. Έπρεπε να τους πουν τι είχε συμβεί, και κυρίως τι είχε μάθει η λαίδη Λιαδρίν στο Outland, με τον Βέλεν και τον Μ'ουρού. Τα ξωτικά μπορούσαν να είναι χαρούμενα με το φως που τους υποσχόταν. Πλησίασαν την πόρτα του βασιλικού κάστρου και είχαν ήδη καλέσει ολόκληρη την πόλη, όλους όσοι ήταν κοντά. Η πλατεία γέμισε, και ξωτικά στα χαλιά φαίνονται να πετούν χαμηλά, στα παράθυρα και στις κοντινές πεζούλες κυνηγιού.
- Οι άνθρωποι του Quel'thalas! Σινδωρέι άνθρωποι! Ολα! Αδέρφια, οικογένεια! – Όλοι ήταν δύσπιστοι βλέποντας πώς εκείνο το ξωτικό που είχαν ως αντιβασιλέας έδειξε τον εαυτό του με τέτοιο ενθουσιασμό, με τέτοια παρουσία, κάτι ασυνήθιστο για την πιο λογική και ψυχρή στάση του. Έχουμε υπέροχο…
Πριν τελειώσει τη φράση του, ένα νεαρό ξωτικό εμφανίστηκε από το πλήθος, ντυμένο με τις παραδοσιακές στολές των Sunfury. Μια κόκκινη αμάνικη ρόμπα, μια τιάρα με πετράδια, λυτά μαλλιά μέχρι τους ώμους, μάτια που αναπήδησαν έναν πρασινωπό αέρα. Οι στρατηγοί ήξεραν ότι δεν ήταν κανονική επισκέπτρια.
- Τι κάνεις εδώ μάγισσα; διέκοψε η λαίδη Λιαδρίν. Έδειχνε ασταθής, η άφιξη αυτής της νεαρής γυναίκας δεν ήταν καθόλου αστεία.
- Μην ανησυχείτε Κυρία Λιαδρίν, ο «Λόρδος Αντιβασιλέας» δεν αποκάλεσε όλους εμάς τα ξωτικά «οικογένεια»;
Το αγέρωχο ξωτικό απάντησε ειρωνικά, ήταν φανερό τι ήθελε και ήταν κοντά στο να το πετύχει. Ήθελα απλώς λίγη κίνηση, λίγη ζωή.
- Τι κάνουμε κύριε; – Ένας φρουρός ψιθύρισε στον Λορ'Θεμάρ.
- Θα το φροντίσω, μην ανησυχείς, έχω ήδη ασχοληθεί μαζί τους. Η Λιαδρίν απάντησε προκλητικά, τώρα που επέστρεψε στο φυσικό της χρώμα του δέρματος, είχε πιο καθαρές σκέψεις. – Θα την αμφισβητήσω, δεν θα πέσω στο παιχνιδάκι της.
- Εξοχος. Ο Halduron μιλάει στους αξιωματικούς στο Outland και στο Quel'Danas, θέλω απαντήσεις. Ο Rommarth έλα μαζί μου να δώσει την ομιλία, τώρα θα σε πιστέψουν περισσότερο από μένα.
Αφού η λαίδη Λιαδρίν παρέσυρε την προκλητικά κομψή νεαρή γυναίκα, ο Χάλντουρον έφυγε για να επικοινωνήσει με τους αξιωματικούς. Ο Lor'Themar ολοκλήρωσε την ομιλία με τον Rommath και παρά τις δυσκολίες που προκάλεσε ο εισβολέας δεν υπήρξαν μεγάλα προβλήματα. Τα ξωτικά ένιωσαν πιο ασφαλή βλέποντας έναν καλύτερο βασιλιά, έναν μάγο που μιλούσε για την ελπίδα και έχοντας στο πλευρό τους τη λαίδη Λιαδρίν.
- Λοιπόν, τι πήρες από αυτό; – ρώτησε ένας ανήσυχος αξιόλογος Lor'Themar καθώς την κοίταξε μέσα από το τζάμι.
- Λέει ότι δεν θα μιλήσει σε μένα, ότι ο δικός μου σκότωσε την οικογένεια και τους φίλους του, λέει ότι θα μιλήσει μόνο με όποιον είναι υπεύθυνος...
- Πολύ καλά, πήγαινε με τη Χάλντουρον, θα τη φροντίσω εγώ, πρέπει να υπάρχουν κατάσκοποι κυρία μου, φοβάμαι ότι θα αντιμετωπίσουμε έναν άλλο εσωτερικό πόλεμο…
- Lor'Themar, πρέπει να ομολογήσω ότι κάθε φορά που σε ξαναβλέπω, φαίνεσαι σαν ένας άξιος βασιλιάς, ωριμάζεις και μεγαλώνεις αλματωδώς, αλλά εξακολουθείς να φοβάσαι τα χειρότερα... Δεν θα μάθουμε μέχρι να μιλήσω, μέχρι να έχουμε όλες τις πληροφορίες.
- Σε ευχαριστώ Rommarth, πρέπει να ομολογήσω ότι αυτά τα λόγια σημαίνουν πολλά από σένα. Βεβαιωθείτε ότι κανείς δεν φεύγει ή δεν μπαίνει σε αυτόν τον θάλαμο, μόνο ο Λιαδρίν μπορεί να φύγει.
Μετά από αυτή την ομιλία, οι τρεις ευχήθηκαν ο ένας στον άλλον καλή τύχη και ο καθένας ανέλαβε το έργο του, ο Lor'Themar εισήχθη σε ένα διαφορετικό αεροπλάνο όπου βρισκόταν αυτό το κορίτσι.
- Καλώς ήρθες βασιλιά μου, αυτό είναι το κελί μου. Νιώστε σαν να βρίσκεστε στο θρόνο σας.- Ο χώρος στον οποίο βρίσκονταν ήταν μια άλλη δευτερεύουσα διάσταση, που δημιουργήθηκε από τους αρχαίους μάγους του πρώτου βασιλιά, ακριβώς για ανακρίσεις και για να αιχμαλωτίσουν τους υπόπτους. Μόνο τρία ξωτικά μπορούσαν να μπουν το πολύ, χειραγωγήθηκε με απόκρυφη μαγεία από μια ειδική θέση σε ένα πηγάδι ακριβώς κάτω από το κωδωνοστάσιο του ήλιου, μέσα από μια σήραγγα που γνώριζαν μόνο οι προσωπικοί συνεργάτες του βασιλιά, ή στην περίπτωση αυτή ο αντιβασιλέας. – Παρεμπιπτόντως, με λένε Helenah Firesong και αν ήμουν κατάσκοπος δεν θα είχα γίνει γνωστός όπως είμαι.
- Sinu a'manore – Αναστέναξε για να ηρεμήσει, ήξερε ότι δεν έπρεπε να πέσει στο παιχνίδι του –Πες μου, τι κάνεις εδώ; Ξέρετε ότι οι δικοί σας δεν είναι πλέον ευπρόσδεκτοι εδώ.
- Δικος μου? Κύριε, δεν ήξερα ότι τώρα ασκούνταν ρατσισμός αντί για μαγεία… Η μαγεία που δημιούργησε αυτό το δωμάτιο…
- Λοιπόν, νεαρό ξωτικό, πρέπει να ξέρεις την ιστορία των οπαδών του προδότη βασιλιά, κανένας από τους οπαδούς του δεν είναι ευπρόσδεκτος σε αυτή την πόλη. Έπρεπε να ξεπεράσουμε τους εαυτούς μας, έχουμε απορρίψει τις σκοτεινές τέχνες, γιατί θα μας διαφθείρουν ακριβώς όπως αυτός που ήταν ο ηγέτης σας στη ζωή...
- Στον βασιλιά μας, άρχοντα αντιβασιλέα, ξέρω όλη την ιστορία, πίσω και μπροστά με έκαναν να το μάθω, ξέρω πολύ καλά από πού κατάγομαι... αλλά ξέρω επίσης πολύ καλά πού πάω. Κύριέ μου,... - Κατέβασε το βλέμμα της για πρώτη φορά από τότε που την είδαν, φαινόταν υποταγμένη τώρα, η ιδιοσυγκρασία σου άλλαξε σχεδόν αμέσως - Έρχομαι γιατί πρέπει να σου μιλήσω, σε ένα μέρος που κανείς δεν μας ακούει ή δεν μας παρακολουθεί...
- Χαίρομαι που ξέρεις την καταγωγή σου, αλλά πες μου πώς περιμένεις να σε εμπιστευτώ.
- Λοιπόν… Γιατί όπως είπες, είμαστε οικογένεια
Είπε αυτό, μουρμούρισε μερικές λέξεις και ελευθερώθηκε από τις μαγικές αλυσίδες.Ο Rommath, βλέποντας ότι ο κρατούμενος δραπέτευσε, άρχισε να δουλεύει για να προσπαθήσει να μπει στην εν λόγω διάσταση, χωρίς επιτυχία. Το ξωτικό είχε σφραγίσει την είσοδο, είχε δημιουργήσει έναν χώρο μέσα σε αυτή τη διάσταση, που δεν καθιστούσε αδύνατο για τον Rommath να έρθει σε επαφή με τη νέα τοποθεσία των ξωτικών. Ο Lor'Themar ανησυχούσε, αλλά ήξερε ότι είχε αντιμετωπίσει χειρότερους εχθρούς, ότι ήταν πρόθυμος να θυσιαστεί για τον λαό του, αν χρειαζόταν.
- Κύριε, πρέπει να με εμπιστευτείτε ότι χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον, όπως ξέρετε καλά ο Kil'Jaeden, αν και ηττημένος αλλά όχι ηττημένος, είναι ακόμα ζωντανός, μακριά, αλλά ζωντανός, και το χειρότερο είναι ότι σχεδιάζει να επιστρέψει... Το ξέρω γιατί... Στο Outland προσπαθούν να τον φέρουν πίσω, με συγχωρείτε αν είμαι ειλικρινής αυτή τη στιγμή, γιατί αν και η "Miss Mock-Liadrin" θεωρείται από εσάς. σίγουρα δεν τη βλέπουμε με τον ίδιο τρόπο, της έδωσε την πλάτη μας στη φυλή μας, να ενωθεί με τη συμμαχία, με το «φως». Ωστόσο, οι άντρες του σκότωσαν την οικογένειά μου και αυτό με έκανε να ανοίξω τα μάτια μου, μπορούσα να δω τι μπορεί πραγματικά να σου κάνει η μαγεία. Λόρδος Λορ' Θέμαρ Θερόν. Αν η μαγεία χρησιμοποιείται σωστά δεν σε σκλαβώνει. Κοίτα με, κοίτα τον μεγάλο Μάγιστρο, στον Αίθα, στο Τζαϊνά. Τους ξέρω όλους, όχι προσωπικά, αλλά έμαθα από αυτούς. Χρειάζομαι να με εμπιστευτείς. Ξέρω πώς να το σταματήσω όλο αυτό...
- Με εκπλήσσουν τα λόγια που είπες μικρέ. Οι άνθρωποι ΜΟΥ έχουν περάσει πάρα πολλά για να επιστρέψουν.
- Γι' αυτό κύριε! – διέκοψε το νεαρό ξωτικό, τώρα ήταν λίγο ανήσυχο, δείχνοντας πάντα την αλαζονεία που τη διέκρινε, αλλά ήθελε να κάνει τον αντιβασιλέα να καταλάβει το μήνυμά της. – Έχω αφήσει πίσω τη φυλή μου, τη φυλή μου, την οικογένειά μου από το αίμα! Για να ζητήσω μόνο τη βοήθειά σας, ξέρω ότι είναι δύσκολο, αλλά θέλω να μάθω στα ξωτικά ότι το να μένεις στη μαγεία δεν είναι συνώνυμο της τρέλας.
Ο Rommath είχε καταφέρει να διεισδύσει και στις δύο διαστάσεις και έφτασε εκεί που τα ξωτικά τους διέκοψαν και φυλάκισαν τη μάγισσα σε μια φυλακή μάνα. Τότε ο αντιβασιλέας είπε στους εμπλεκόμενους τι συνέβη. Αποφάσισαν λοιπόν να τη μεταφέρουν την ημισυνείδητη στο Exodar, με τον Velen, με τον οποίο είχαν ήδη επικοινωνήσει και είχε εγκριθεί. Η λαίδη Λιαδρίν και ο Ρόμαθ φύλαγαν το ξωτικό ενώ ο Χάλντουρον μιλούσε με τον Λορ'Θεμάρ για την ακρίβεια των λόγων του και για να δουν τι θα μπορούσαν να κάνουν αν αυτά που είπε το ξωτικό ήταν αληθινά. Με τον Βέλεν τα πράγματα δεν βελτιώθηκαν, γιατί υπήρχε μεγάλη αμφιβολία στο περιβάλλον. Αν και το ξωτικό ήταν εξίσου αλαζονικό όπως πάντα, ο Lor'Themar είχε δει στα μάτια της, είχε δει την ίδια λύπη που είχε δει και σε άλλα ξωτικά, αυτή τη δύναμη με τίμημα την ταλαιπωρία, ήξερε ότι είχε χάσει τα πάντα και ότι ήταν ενάντια σε αυτό που έλεγε ο Sunfury, γιατί ρίσκαρε πολλά για να φτάσει εκεί. Δεν μπορούσα να σταματήσω να την κοιτάζω...
Ο Βέλεν, αφού εξέτασε τις ενέργειες της νεαρής γυναίκας, προς έκπληξη όλων, δεν βρήκε κανένα κακό. Φαινόταν ότι αυτό που είπε ήταν αλήθεια. Η Ελένα, τώρα ελεύθερη, άρχισε να τους λέει το ίδιο πράγμα που είπε στον Λορ'Θεμάρ, προσθέτοντας ότι ο μόνος τρόπος να τον σκοτώσεις θα ήταν να καταστρέψεις την πύλη που δημιουργούσε η Φλεγόμενη Λεγεώνα στο Στριμμένο Κάτω. Δεν επρόκειτο να είναι εύκολο έργο, αλλά έπρεπε να το κάνουν, τουλάχιστον για να αγοράσουν περισσότερο χρόνο.
Αφού το συζήτησε, η Έλενα προσφέρθηκε να πάει και ο Ρόμαθ δέχτηκε λέγοντας ότι δεν είχε δει ποτέ ένα τόσο νεαρό ξωτικό να κάνει ξόρκια τέτοιου διαμετρήματος. Συμφωνήθηκε επίσης ότι έπρεπε να πάει με έναν σύντροφο, και παρόλο που ο Lor'Themar προσφέρθηκε, και στη συνέχεια ο Halduron, ο οποίος κατέληξε να τη συνόδευε, δεν ήταν άλλος από τον Liadrin, γιατί με το φως ήξερε ότι μπορούσε να αντιμετωπίσει τη λεγεώνα.
Με αυτόν τον τρόπο η Ελένη και ο Λιαδρίν έφυγαν για το Outland, καθώς σχεδίαζαν να χρησιμοποιήσουν μια πύλη που ήταν επίσης χτισμένη εκεί για να κάνουν το ταξίδι. Η Helenah Firesong και η Lady Liadrin υποσχέθηκαν να επιστρέψουν μια μέρα, όταν η πύλη θα κλείσει.